Mijn eerste run-bike-run

5 km hardlopen, 20 km wielrennen en 3 km hardlopen in 01:21:07

Ik staarde teleurgesteld door de glazen van m’n zonnebril naar het glinsterende water. De afgelopen maanden had ik minstens één keer per week gezwommen, dure zwemtrainingen gevolgd en een wetsuit aangeschaft. Het voelde even alsof het allemaal voor niets was geweest: “Het wordt een run-bike-run. Het water is te koud om in te zwemmen”, vertelde de mevrouw bij de inschrijfbalie me. De moed zakte in m’n schoenen. In tegenstelling tot de vele zwemtrainingen, had ik in het afgelopen half jaar één keer hardgelopen. Twee weken geleden om precies te zijn. Ik concludeerde toen algauw dat m’n kuitblessure nog steeds niet over was en ik de vijf kilometer van de triatlon op karakter moest gaan doen.

Het werden er nu dus acht. Vijf rennen, twintig fietsen en nóg drie rennen… Ik dacht even dat het misschien maar beter was om niet te starten, maar nadat ik een tijdje in de stralende zon naar m’n fiets had staan staren, kwam ik tot de conclusie dat opgeven geen optie was. Ik had dan misschien niet hardgelopen ter voorbereiding, maar wél veel gefietst, gezwommen en krachttraining gedaan. Ik besloot het lopen dus maar gewoon te laten gebeuren en maximaal te gaan genieten van het fietsen. Met m’n overbodige tas met zwemspullen in m’n hand ging ik richting transitiezone, waar ik de wissel lopen-fietsen een aantal keer in m’n hoofd afspeelde.

Een halfuur later stond ik in het startvak van mijn eerste run-bike-run. De teleurstelling had plaatsgemaakt voor adrenaline, de zon scheen en ik had er zin in. Het startschot klonk en ik liep boven verwachting soepel weg. M’n horloge gaf na kilometer één 4:50 aan. Een tempo waarvan ik wist dat ik het niet ging volhouden. Ik probeerde dus wat rustiger te gaan lopen, maar eigenlijk ging het best lekker! Na kilometer twee voelde ik alleen opeens wat pijn onder m’n voet. Twee kilometer later vervloekte ik de zooltjes die m’n blessure moesten verhelpen en de handige elastieken veters die me snel hielpen wisselen. Ik voelde de blaren op m’n voetzolen met elke stap groeien. Gelukkig mocht ik al snel richting wisselzone, waar ik opgelucht m’n fietsschoenen aantrok.

Het fietsen was fantastisch. Het leek wel of ik vloog! Op het rechte stuk van het parcours fietste ik rond de 40 kilometer per uur en hoewel ik flink buiten adem was, voelden m’n benen licht. Ik haalde enorme mannen in en iemand met een tijdritfiets, en als ik langs m’n familie fietste, probeerde ik er telkens nog een schepje bovenop te doen.

Niet stoppen met trappen, niet remmen, alleen maar fietsen.

Op een gegeven moment fietste ik achter drie mannen die allemaal de bochten erg ruim namen. Ik wilde er langs! In de laatste bocht kreeg ik ruimte en toen ik erdoor was, zag ik een heerlijk lang, uitgestrekt stuk leeg pad voor me. Ik zette aan en wachtte tot één van de professioneel ogende heren me voorbij zou schieten, maar ik zag niemand. Het voelde even alsof ik helemaal alleen op het parcours was. Fantastisch!

Tijdens de laatste ronde kwam het besef dat ik toch echt nog weer het loopparcours op moest. De drie kilometers die ik nog moest lopen met die blaren, waren in m’n gedachten eindeloos. Het fietsonderdeel was juist over enkele meters alweer voorbij. Ik sprong tegelijkertijd met iemand anders van m’n fiets. Hij viel in de bosjes, ik nét niet. Het eerste stuk naar m’n plek in de wisselzone rende ik met m’n fiets aan de hand, maar ik besloot algauw even te wandelen. M’n benen waren van lood.

In de hoop er nog iets van te kunnen maken, nam ik een gelletje. Ik trok m’n gehate loopschoenen weer aan en rende richting het parcours. Daar startte de volgende wave: ik was dus precies een uur onderweg. Na de eerste bocht moest ik al wandelen. M’n voetzolen stonden in de fik! Toen ik weer een beetje op adem was, vervolgde ik m’n run-bike-run op een sukkeldrafje. Ik werd telkens ingehaald door mensen die schijnbaar moeiteloos liepen. Bij mij kostte juist elke stap meer moeite.

M’n horloge gaf een tussentijd van 5:30 voor de eerste kilometer. “Prima, volhouden.” Ik praatte mezelf de laatste kilometers moed in, en het fantastische publiek langs de kant gelukkig ook. De verzuring in m’n benen en m’n verkrampte kuiten werd volledig overheerst door de brandende pijn onder m’n voeten. Het liefst had ik ter plekke m’n schoenen uitgetrokken, maar ik moest nóg een kilometer…

Vlak voor de finish trok ik nog een sprintje om een andere vrouw in te halen. De klok stond op 1:21:07. Daar stonden m’n lieve vriend en broer me trots op te wachten. Nadat ik weer op adem was en m’n schoenen uit had kunnen doen, kon ik alleen nog maar lachen: I did it! Ik hield van de adrenaline, van de zon, van de mensen die me zo fijn aanmoedigden en van het mooie parcours. Maar het meest hield ik nog van m’n fiets. M’n best wel simpele, aluminium Cube, die me, zoals bleek toen de uitslagen bekend waren, naar de allereerste plek had gebracht op het fietsonderdeel.